هشت طلبکار هنگام صبح
قِیلَ لِعَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع- کَیْفَ أَصْبَحْتَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ شقیق بلخى گفت از على بن الحسین پرسیدند چگونه صبح کردید؟
قَالَ أَصْبَحْتُ مَطْلُوباً بِثَمَانٍ : فرمود در حالى صبح کردم که از هشت طرف مرا جستجو میکنند
1) اللَّهُ تَعَالَى یَطْلُبُنِی بِالْفَرَائِضِ خداوند مرا بانجام آنچه که در قرآن کریم است دعوت میکند
2) وَ النَّبِیُّ ص بِالسُّنَّةِ و پیامبر بانجام آنچه که خداوند نفرموده است ولی رسول گرامی فرموده .
3) وَ الْعِیَالُ بِالْقُوتِ خانواده مرا براى تهیه زاد و توشه
4) وَ النَّفْسُ بِالشَّهْوَةِ و نفس بشهوت رانى
5) وَ الشَّیْطَانُ بِاتِّبَاعِهِ و شیطان به پیروى از خود
6) وَ الْحَافِظَانِ بِصِدْقِ الْعَمَلِ و دو ملک موکل دعوت بکار درست
7) وَ مَلَکُ الْمَوْتِ بِالرُّوحِ و ملک الموت روح مرا
8) وَ الْقَبْرُ بِالْجَسَدِ و قبر پیکر مرا
فَأَنَا بَیْنَ هَذِهِ الْخِصَالِ مَطْلُوبٌ پس من در بین هشت امر گرفتارم
بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار ج46 69 باب 5 مکارم أخلاقه و علمه و إقرار المخالف و المؤالف بفضله و حسن خلقه و خلقه و صوته و عبادته صلوات الله و سلامه علیه
هفت ویژگی عابد:
یَا أَحْمَدُ هَلْ تَدْرِی مَتَى یَکُونُ لِیَ الْعَبْدُ عَابِداً قَالَ لَا یَا رَبِّ قَالَ إِذَا اجْتَمَعَ فِیهِ سَبْعُ خِصَال: یا احمد! آیا مىدانى بنده چه وقت عابد به حساب مىآید؟
عرض کرد: نه، فرمود: وقتى که هفت خصلت در او جمع شود، که عبارت است از:
1) وَرَعٌ یَحْجُزُهُ عَنِ الْمَحَارِمِ ورعى که او را از حرامها باز دارد.
2) وَ صَمْتٌ یَکُفُّهُ عَمَّا لَا یَعْنِیهِ خاموشىاى که او را از سخنان بیهوده نگاه دارد.
3) وَ خَوْفٌ یَزْدَادُ کُلَّ یَوْمٍ مِنْ بُکَائِهِ ترسى که هر روز بر گریهاش بیفزاید.
4) وَ حَیَاءٌ یَسْتَحِی مِنِّی فِی الْخَلَاءِ حیا و شرمى که او را در نهان از من شرمنده سازد.
5) وَ أَکْلُ مَا لَا بُدَّ مِنْهُ به اندازه رفع گرسنگى غذا بخورد.
6) وَ یُبْغِضُ الدُّنْیَا لِبُغْضِی لَهَا چون من دنیا را دشمن مىدارم، او نیز دنیا را دشمن بدارد.
7) وَ یُحِبُّ الْأَخْیَارَ لِحُبِّی چون من خوبان را دوست مىدارم، او نیز آنها را دوست بدارد
إرشاد القلوب إلى الصواب ج1 206 الباب الرابع و الخمسون فیما سأل رسول الله ص ربه لیلة المعراج
میوه های محبت اهل بیت درهفت جا
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: حُبِّی وَ حُبُّ أَهْلِ بَیْتِی نَافِعٌ فِی سَبْعَةِ مَوَاطِنَ أَهْوَالُهُنَّ عَظِیمَةٌ رسول خدا «ص» فرمود دوستى من و دوستى خاندانم در هفت موطن سودمند است که هراسى عظیم دارند
1) عِنْدَ الْوَفَاةِ- هنگام مرگ
2) وَ فِی الْقَبْرِ و در قبر
3) وَ عِنْدَ النُّشُورِ وقت بر آمدن از قبر
4) وَ عِنْدَ الْکِتَابِ و دریافت نامه اعمال
5) وَ عِنْدَ الْحِسَابِ و نزد حساب
6) وَ عِنْدَ الْمِیزَانِ و پاى میزان
7) وَ عِنْدَ الصِّرَاط و بر صراط
چهارده نور مقدس در دوبیت شعر:
ازخلقت ماخلق که امری ازلی است مقصودخدا چارده نور جلی است
زان چار محمد دوحسن یکی موسی زهراوحسین وجعفروچارعلیست
أمالی الصدوق 10 المجلس الثالث
تفسیرروایی آیه 7سوره هود
آیه قرآن : وَ هُوَ الَّذِی خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ وَ کانَ عَرْشُهُ عَلَى الْماءِ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا
ترجمه : و او همان است که آسمانها و زمین را در حالى که تخت (سلطنت) او بر آب بود در شش روز (در مدتى مساوى با شش روز روشن یا شش شبانهروز یا شش دوران) بیافرید تا شما را بیازماید که کدام یک نیکوکارترید.
حدیث و تفسیر آیه :
أبو الصّلت هروىّ گوید: مأمون از حضرت رضا (علیه السّلام) در باره آیه مبارکه هود: 7» سؤال نمود.:
امام (علیه السّلام) در جواب فرمود:
خداوند تبارک و تعالى عرش، آب و ملائکه را قبل از خلقت آسمانها و زمین آفرید، و ملائکه با توجّه نمودن به خود و عرش و آب، بر وجود خداوند استدلال مىکردند، سپس خداوند عرش خود را بر روى آب قرار داد تا بدین وسیله قدرت خود را به ملائکه نشان بدهد، تا ملائکه بفهمند که خداوند بر هر کارى توانا است، سپس با قدرت و توانایى خویش، عرش را بلند کرده و بر فراز آسمانهاى هفتگانه قرار داد.
آنگاه، در حالى که بر عرش خود تسلّط و استیلا داشت، آسمانها و زمین را در شش روز آفرید، هر چند توانایى داشت که در یک چشم بر هم زدن این کار را انجام دهد، لکن آنها را در شش روز آفرید تا با این کار، آنچه را که در آسمانها و زمین مىآفریند، کم کم و یکى یکى به ملائکه نشان دهد تا بوجود آمدن هر یک از آنها، در هر مرتبه، براى ملائکه، دلیلى باشد بر خداوند،
و خداوند، عرش را به خاطر نیاز؛ نیافریده است زیرا او از عرش و تمام مخلوقات بىنیاز است،
در مورد ذات حضرت حقّ نمىتوان گفت: بر روى عرش نشسته است زیرا او جسم نیست، خداوند بسیار بسیار برتر و والاتر از صفات مخلوقین است.
امّا در باره این فراز از آیه که: «تا شما را بیازماید که کدامتان نیکوکارترید» منظور این است که خداوند آنها را آفرید تا با طاعت و عبادت و تکالیف خود، آنان را بیازماید، امّا نه به عنوان امتحان و آزمایش، زیرا او همیشه همه چیز را مىدانسته است.
مأمون گفت: آسوده خاطرم کردى اى أبو الحسن! خدا خاطرت را آسوده بدارد!.
الإحتجاج على أهل اللجاج، ج2، ص: 412
خلاصه :
1) خلقت آب و ملایکه قبل از خلقت آسمانها و زمین بوده است
2) ملایکه با توجه به خود و عرش و آب بر وجود خدا استدلال می کردند.
3) خداوند عرش خود را روی آب قرار داد تاقدرتش را به ملایکه نشان دهد.
4) خداوند گر چه توانایی داشت آسمانها و زمین را در یک چشم به هم زدن بیافریند ولی در شش روز آفرید تا آنچه را در آسمانها و زمین می آفریند یکی یکی به ملایکه نشان دهد تا دلیلی برای ملایکه باشد.
5) تعبیر اینکه عرش خداروی آب است این نیست که خداروی عرش است چون خدا جسم نیست.
تقسیم آیات قرآن کریم به پنج قسم
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله) : الْقُرْآنُ عَلَى خَمْسَةِ أَوْجُهٍ :حَلَالٌ وَ حَرَامٌ وَ مُحْکَمٌ وَ مُتَشَابِهٌ وَ أَمْثَالٌ / پیغمبر اکرم (صلّى اللَّه علیه و آله) فرمود: آیات کریمه قرآن به پنج قسم تقسیم مىگردد: حلال، حرام، محکم، متشابه و امثال.
1) فَاعْمَلُوا بِالْحَلَالِ پس به حلال آن عمل کنید
2) وَ اجْتَنِبُوا الْحَرَامَ و از حرام آن اجتناب نمایید.
3) وَ اتَّبِعُوا الْمُحْکَمَ پیرو محکم آن باشید
4) وَ آمِنُوا بِالْمُتَشَابِهِ به متشابه آن ایمان بیاورید
5) وَ اعْتَبِرُوا بِالْأَمْثَالِ و از مثالهاى آن عبرت بگیرید
وَ مَا آمَنَ بِالْقُرْآنِ مَنِ اسْتَحَلَّ مَحَارِمَهُ
و هر کس حرام قرآن را حلال بداند به قرآن ایمان نیاورده است.
وَ شَرُّ النَّاسِ مَنْ یَقْرَأُ الْقُرْآنَ وَ لَا یَرْعَوِی عَنْ شَیْءٍ بِه
و بدترین مردم آن کس است که قرآن را بخواند و مراعات احکام آن را ننماید.
خلاصه : تقسیم آیات قرآن کریم به پنج قسم
1) حلال آن = عمل کردن
2) حرام آن = اجتناب کردن
3) محکم آن = پیروی کردن آن
4) متشابه آن = ایمان آوردن به آن
5) مثلهای آن = عبرت گرفتن از آن
هفت کلید مهم از امام رضا (علیه السلام)
قَالَ قَالَ الرِّضَا (علیه السلام) سَبْعَةُ أَشْیَاءَ بِغَیْرِ سَبْعَةِ أَشْیَاءَ مِنَ الِاسْتِهْزَاءِ
1) مَنِ اسْتَغْفَرَ بِلِسَانِهِ وَ لَمْ یَنْدَمْ بِقَلْبِهِ فَقَدِ اسْتَهَزَأَ بِنَفْسِهِ
2) وَ مَنْ سَأَلَ اللَّهَ التَّوْفِیقَ وَ لَمْ یَجْتَهِدْ فَقَدِ اسْتَهَزَأَ بِنَفْسِهِ
3) وَ مَنِ اسْتَحْزَمَ وَ لَمْ یَحْذَرْ فَقَدِ اسْتَهَزَأَ بِنَفْسِهِ
4) وَ مَنْ سَأَلَ اللَّهَ الْجَنَّةَ وَ لَمْ یَصْبِرْ عَلَى الشَّدَائِدِ فَقَدِ اسْتَهَزَأَ بِنَفْسِهِ
5) وَ مَنْ تَعَوَّذَ بِاللَّهِ مِنَ النَّارِ وَ لَمْ یَتْرُکْ شَهَوَاتِ الدُّنْیَا فَقَدِ اسْتَهَزَأَ بِنَفْسِهِ
6) وَ مَنْ ذَکَرَ اللَّهَ وَ لَمْ یَسْتَبِقْ إِلَى لِقَائِهِ فَقَدِ اسْتَهَزَأَ بِنَفْسِهِ
کنز الفوائد کراجکى حضرت رضا (علیه السلام) فرمود هفت چیز بدون هفت چیز دیگر مسخره است:
1) هر که با زبان استغفار کند ولى با دل پشیمان نباشد خود را مسخره کرده
2) هر که از خدا توفیق بخواهد و کوشش ننماید خود را مسخره کرده
3) هر که در طلب احتیاط باشد ولى باکى نداشته باشد خود را مسخره نموده
4) هر که از خدا بهشت بخواهد و بر گرفتاریها صبر نکند خود را مسخره کرده.
5) و هر که بخدا پناه برد از آتش جهنم ولى ترک شهوات دنیا را ننماید خود را مسخره کرده.
6) هر که بیاد خدا باشد ولى سرعت براى دیدارش نگیرد خود را مسخره کرده (هفتمى ذکر نشده)
7) در نسخه دیگر هفتمیین آن این است : هر کس بیاد مرگ باشد ولی به فکر جمع کردن زاد و توشه نباشد خود را مسخره کرده است .
بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار ج75 356 باب 26 مواعظ الرضا ع
1) کلید استغفار : پشیمانی قلب
2) کلید توفیق : تلاش
3) کلید دور اندیشی : احتیاط کردن( و تفکر و تدبر و مشورت )
4) کلید بهشت : صبر در سختی های زندگی
5) کلید پناه بردن به خدا از عذاب دوزخ : ترک شهوات نفسانی
6) کلید یاد خداوند : شوق لقای خداوند
7) کلید یاد مرگ : جمع کردن زاد و توشه
به نام خدا خدا از ما توقع ندارد کارهای بزرگ انجام دهیم بلکه توقع دارد کارهای کوچک را باعشقی بزرگ انجام دهیم.موفق باشید.
مناجات با امام زمان (عج) بی قیمتم و جز تو خریدار ندارم گیرم نخرندم به کسی کار ندارم .گیرم دو جهانم نپسندد تو پسندی من جزتو کسی دردو جهان یار ندارم.من دست تهی دارم وتو دست نوازش تو باغ گلی من که به جز خار ندارم درباغ جنان هم به هوای تو کنم رو محتاج گلم کار به گلزار ندارم.
فلسفه غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)
فلسفه غیبت امام زمان (علیه السلام) را در یک مثال می توان بیان کرد و آن اینکه فرض کنید شهرداری دوازده چراغ برای روشنایی فلان محله بیشتر ندارد شهرداری چراغ اول را برای تیر برق آن محله گذاشته تاهمه از روشنایی آن استفاده کنند ولی بچه های محله چون هنوز رشد نکرده اند و فرهنگ استفاده صحیح از چراغی که روشنایی بخش است را ندارند آنرا باسنگ می شکنند کارمندان شهرداری چراغ دیگری را نصب می کنند ولی بچه ها آن چراغ راهم می شکنند تا اینکه کار به جایی می رسد که شهرداری یازده چراغ را بر روی تیر برق نصب می کند ولی بچه ها هر یازده چراغ را می شکنند شهرداری چاره ای جز این ندارد که این بچه هارا تنبیه کند و به تبع بچه ها پدرومادر آنهاراهم که جلوی بچه ها را نگرفتند راهم تنبیه کند به این صورت که آنها یک مدتی درتاریکی به سر ببرند تاقدر نور وروشنایی دستشان بیایددرنتیجه چراغ دوازدهم رابه عنوان آخرین چراغ نزد خودش نگه می دارد تا آنها به رشد فرهنگی برسند چون اگرحالا این چراغ رابرای آنها نصب کنداین چراغ دوازدهم راهم می شکنند و برای همیشه بی نور باقی می مانند.نقل از حاج آقا قرایتی.
